"Tí at tað, sum vendir niður, vendir upp..." er Føroya mest teologiski sangur. Tess betri eg komi at kenna Jesus og boðskap hansara, tess betri síggi eg, at tað er júst hetta, sum eyðkendi lív hansara: At tey, sum halda seg vera honum nærmast eru longst burtur, meðan tey, sum halda seg vera longst burtur, eru hansara hjartanærmast.

Í líknilsinum um tveir synir í Matteus 21:28-32, sigur Jesus frá pápa, sum bað synir sínar arbeiða fyri seg. Annar teirra segði nei, men fór kortini, og hin segði ja, men fór ikki. Tá ið Jesus spurdi religiøsu leiðararnar hvør sonur gjørdi vilja faðirsins, svaraðu teir: "Hin fyrri." Tá svarar Jesus teimum, at tey religiøsu eru sum seinni sonurin, ið sigur ja til at gera Guds verk, men í roynd og veru gera sítt egna verk. Men tey, sum religiøs fólk vanvirða - tollarar, skøkjur og onnur - eru nærri hjarta Guds, enn tey religiøsu.

Hetta er galdandi enn sum áður. Vit, sum kalla okkum religiøs - eisini eg sjálvur - halda okkum vera so røtt og rættvís í øllum, sum vit gera, at vit halda okkum sanniliga tæna Gudi. Men sannleikin er, at mong okkara tæna als ikki Guds endamálið, men okkara egna. Og mong av teimum, sum vit vanvirða í okkara samfelag - tey, sum ikki liva eftir okkara reglum og fylgja okkara meiningum - mangan eru nógv hjartareinari og meiri ektaði enn vit, og eru tey tí nógv nærri hjarta Guds, tá alt kemur til alt. Máttu vit tikið orð Jesusar til okkara og hugsa alvorliga um, at mangan er tað so, at tað, sum vendir niður, vendir upp!