Vit kristnu samkomu- og kirkjufólk misskilja tíverri mangan týdningin av "andaligari" framgongd og vøkstri. Ofta meta vit hvør annan eftir, hvussu nógv fólk koma til gudstænastur okkara, hvussu stórir og glæsiligir bygningar okkara eru, og hvussu stóra ávirkan vit hava á land og fólk.

Í líknilsinum um sinnopskornið í Lukas 13:10-19 tosar Jesus um eitt lítið fræ, sum veksur til eitt stórt træ, og sum gevur øðrum lív og lívd. Jesus sigur líknilsið í sambandi við, at hann finst harðliga at teimum, sum forðaðu eini sjúkari kvinnu at leita sær hjálp, bara tí tað ikki hóskaði til teirra religiøsu siðvenju. Jesus ger púra greitt, at vit eiga at gerast alt meiri elskandi, rúmligari og meiri halgað teimum, sum ikki hava eina rødd og ikki orka gerandisdagin. Og at vit ikki mugu lata okkara religiøsu siðvenjur forða øðrum at liva verdiga.

Jesus er fyridømi okkara:
• Teimum, sum vóru "øðrvísi", bjóðaði hann vælkomnum
• Teimum, sum særdu hann, vísti hann náði
• Teimum, sum spottaðu hann, svaraði hann ikki aftur
• Tey, sum ikki orkaðu meir, lyfti hann upp
• Teimum, sum vildu nýta sína religiøsu makt yvir øðrum, fanst hann harðliga at og teppti

Samkomur og kirkjur okkara eiga ikki at vera sýnisgluggar við fullkomnum dukkum, sum krógva sína sorg, skomm og pínu. Samkomur og kirkjur okkara eiga at vera skaðastovur við ektaðum menniskjum, sum síggja, hoyra og hava samhug við øllum teimum, ið leita eftir einum staði at finna lív og lívd – uttan mun til bakgrund, húðarlit, lívsfatan ella lívsstíl.
Og teimum, sum nýta sína religiøsu makt yvir øðrum, eiga samkomur og kirkjur at tala at, tá fyrst er kannað eftir, hvussu tær sjálvar eru.