Tað vísir seg mangan, at tey, sum kenna svárar trongdir og sorgir í lívinum, men sum tó ikki lata beiskleika festa rót, eru meira rúmlig og eyðmjúk. Í líknilsinum um elskandi faðirin í Lukas 15:11-32 sigur Jesus frá einum pápa, sum kendi sviðan og sorgina um tveir synir, sum bert hugsaðu um seg sjálvar, men sum ikki lat tað sløkkja sítt eyma hjarta fyri teimum.

Yngri sonurin dróg skomm yvir pápan, tá ið hann kravdi arv sín og rýmdi heimanífrá. Syndin hjá tí yngra var, at hann helt seg kunna gera sum honum lysti, uttan at hugsa sorgina, ið hann voldi øðrum. Eldri sonurin voldi pápa sínum sorg, tá ið hann ikki vildi góðtaka, at yngri sonurin var móttikin við opnum ørmum, tá ið hann kom aftur. Syndin hjá tí eldra var, at hann helt seg hava uppiborðið meiri enn hin.

Men pápin var rúmligur og bjóðaði báðum inn í veitsluna. Báðir vóru tiknir av bóli av náði pápans – tann eini sum óuppiborna og hin sum órættvísa. Ein mátti taka ímóti tí, sum hann ikki hevði uppiborið, og hin mátti taka ímóti tí, sum hann helst ikki vildi hava. Hetta vóru treytirnar fyri báðar.

Vit undrast yvir náði Guds, tí vit kenna, hvussu óuppiborin hon er. Vit gerast kløkk av náði Guds, tí hon fer so langt út um okkara mørk. Og vit gerast ørg inn á náði Guds, tí vit halda okkum hava uppiborið meiri enn onnur, sum skikka sær verri enn vit. Men treytin fyri at koma inn í veitslu Guds og uppliva gleði hansara í lívinum er, at vit boyggja okkum fyri náði hansara mótvegis okkum og øðrum.